Kozy Karpackie , kozunie kochane :)

 To nasza wspaniała trójka, Lucynka z przodu, Rozalia zaraz za nią a ta trzecia to Fiona :)

 Widać już po naszych dwóch ciężarówkach, że młode będą niedługo, ich brzuszki są jak piłeczki :)

Mimo takim krągłością biegają i dokazują jak młoda Lucynka która to w tym dopiero roku będzie miała spotkanie z wypasionym koziołkiem :)

 Zaglądają nam przez szybę, strasznie są ciekawskie, wszędzie ich pełno, wystarczy tylko je zawołać a one już są :)

 Lucynka z Rozalką ustalają hierarchię w stadzie.

 Ale są i czułe wyznania na uszko :)

 Fiona już ,, na ostatnich nogach ,, codzień rano idę do koziarni z lekkim niepokojem czy to już ten dzień ???

To nasze pierwsze kozie wykoty, do tej pory mieliśmy tylko kocie porody a to coś zupełnie nowego i troszkę się boję, oby było wszystko ok :)

 Dziewczynki szybko się też nudzą jak na kozy przystało więc idą poszukać nowych atrakcji :)

Przed chwilką było szaleństwo na na plandece teraz odrobina odpoczynku a potem może zawody w koziego berka ???

 Przygotowaliśmy naszym księżniczkom boks, każda ma swój kącik.

 Kozunie uwielbiają porę kiedy wpuszczamy je do koziarni wiedzą że to moment na wypasione jedzonko,sianko zebrane z naszej polany smakuje najlepiej :)

 Przed spaniem dostają świeżą gorczańską źródlaną wodę i owsa z pola od sąsiada z dolnej części wioski:)

 Dzieciaczki też chciały zobaczyć nowe boksy dla kózek.

 Tak przywitał nas kolejny dzionek :)

 A to już kozunie naszych sąsiadów zza górki, mieszkają około 1 kilometra od nas nad potoczkiem między górami i lasami :)

 Mają sześć młodych z czego tylko jedna to kozinka, te wspaniałe maluch szukają nowego domu, więc jeśli ktoś z Was marzy o pięknym koziołku i chce aby do koziej starości wypasał się na zielonej łące niech da znać, bo już za trzy tygodnie kózki będą na wydanie :)

 Historia naszych sąsiadów nie jest wesoła, dowiedzieliśmy się że Jacek, mąż Zyty jest w szpitalu bardzo chory :) Ponieważ było już późno następnego dnia pojechaliśmy do Zyty aby przekazać jej świeżo upieczony chlebuś, Zyta była bardzo smutna, płakała co chwilę :(

 Mówiła jak to jej ciężko, ma już prawie 70 lat, dużo pracy na co dzień przy kozach, została sama, ponieważ Jacek rąbał drewno każdego dnia po troszku, jak przyjechaliśmy to była już piąty dzień w zimnym domu.

 Nie zastanawiając się ani chwili Leszek wyciągnął z Landka piłę i pociął Zycie drewno na opał, porąbał a ja z dziećmi zaniosłam je do jej domu.Musielibyście widzieć radość biednej Zyty, płakała z wzruszenia patrząc na uśmiechnięte dzieciaczki noszące drewno pod kuchnię, ciągle tylko powtarzała że się dziwi bo nikt ze wsi nawet nie zapytał czy czegoś jej brakuje, czy coś dla niej zrobić.Jednym razem jak sąsiad widział ją jak idzie pieszo zapytał gdzie się wybiera, ona szła do szpitala do ukochanego, do Nowego Targu.Aby się dostać do głównej drogi z skąd łatwiej złapać stopa Zyta musiała przejść kilkanaście kilometrów przez przełęcz pod górę, następnie już z górki do Knurowa.Trasa jest wyczerpująca, bo Gorce to nie pagórki lecz prawdziwe góry, są wysokie i ciężko zdobywa się tu szczyty.Cała ta wyprawa zajęła jej pięć godzin, wiedziała że musi szybko wracać do zwierzyńca.Kózki nie mogą być długo same bo różne głupie pomysły im do głowy przychodzą. Zastanawiam się dlaczego tak już jest, że większość z nas widzi tylko swój czubek nosa.Co sprawia że zamykamy się na drugiego człowieka, odwracamy głowę i idziemy, czy to ze jesteśmy zagonieni i brakuje nam czasu usprawiedliwia nas, by zamknąć oczy i nie widzieć, uszy i nie słyszeć :(

My też jesteśmy zagonieni, mamy do ogarnięcia zwierzyniec, dzieci, remont i meble i robimy to wszystko na raz ale wiemy co znaczy jak ktoś cierpi i czuje się samotny, sam w gąszczu egoistów, którym jest tak wygodnie żyć tylko dla siebie jakby nikogo i niczego w okół nie było.
Leszek zawiózł Zytę wczoraj do szpitala by już nie musiała iść pieszo.

Cieszymy się że nasi najbliżsi sąsiedzi są wspaniałymi ludźmi, już im wspomnieliśmy gdyby wybierali się do Nowego Targu by pamiętali o Zycie która tęskni z swym mężem, która to zwątpiła w rodzinę w przyjaciół, sąsiadów.Dajmy jej nadzieję, może ktoś znajdzie się i przygarnie taką kózkę, bo co ona ma z nimi zrobić, capków chować już więcej nie może ma już jednego.

 Leszek wycofuje Landkiem, jest tam raczej wąsko, przyznam że podziwiam go jak radę sobie daje w górskim  trudnym terenie :)

 Na powrót czekały na nas takie wspaniałości, kilka głębokich oddechów i wiara w to że historia Zyty dobrze się skończy :)

Dzionek tak piękny, to wszystko co nas otacza, codziennie niech będzie natchnieniem dla nas wszystkich by widzieć i słyszeć drugiego człowieka by dawać mu nadzieję nawet jak wierzy że się nie uda to tak niewiele a zarazem tak dużo :) To nasz widoczek z tymczasowej sypialni, najlepiej położyć się i wzdychać, a projekty niech się wyrysują same, maszyny niech wycinają łóżka, szafki, stoliczki i komody, pędzle niech pomalują stertę przygotowaną przez Leszka ptaszków, pranie niech zawędruje czyste do szafy i kozunie niech się razem z dziećmi same ogarną :) Buziaki dla Was Kochani :)